Ronddwalen

“Toen mijn man begon rond te dwalen, ging hij vaak naar de brandweerkazerne een paar straten verderop. Toen ik dat doorhad ben ik naar hen toegegaan met een foto van hem en gaf zijn naam, adres en telefoonnummer.

Als hij weer eens ronddwaalde namen de brandweermannen hem mee naar de kantine en gaven hem een kop koffie terwijl ze mij belden. Op een zondagochtend merkte ik dat hij weg was maar de brandweermannen hadden hem niet gezien. Hij bleek toen in zijn pyjama met daarover zijn jas naar de kerk te zijn gegaan.

En dan was er nog die keer dat hij probeerde de deur uit te gaan in mijn driekwartbroek en blouse. Ik moest hard lachen toen ik hem zo zag en hij was blij dat hij me nog steeds aan het lachen kon krijgen.”

Het leven als Mantelzorger van iemand met dementie is soms een proeve van geduld en toewijding, van liefde en vergeving, van een lach en een traan.