Onze CAREGiver Nicole

Wat leuk dat ik mijn verhaal mag doen over mijn functie als CAREGiver!

Sinds 2018 ben ik werkzaam bij Home Instead Eindhoven, ik ben werkzaam in mijn eigen dorp Valkenswaard waar ik samen met mijn dochter van 21, drie hondjes en twee katten woon.      

Al een tijdje was ik op zoek naar een nieuwe baan die mij meer voldoening en uitdaging zou bieden. Per toeval kwam ik dan ook terecht bij Home Instead Eindhoven. Na een gesprek kon ik al snel beginnen en meteen werd ik een beetje “verliefd” op deze functie.

Er werden ook trainingen gegeven; persoonlijke verzorging bijvoorbeeld waar we oefenden met collega’s aan- en uitkleden, incontinentiemateriaal gebruiken en steunkousen aan- en uittrekken waardoor je weet hoe het voelt. Hoe je het beste iemand kan ondersteunen en waar je op moet letten. Er zijn verplichte en vrijwillige trainingen.

Mijn eerste cliënten waren al meteen “all-in“, het was een echtpaar, ik maakte ze ‘s morgens al vroeg wakker hielp beide met douchen en aankleden. Daarna gingen ze gezellig aan tafel zorgde ik voor een lekker ontbijtje, ondertussen een fijn gesprek samen en deed daarna met meneer de fysio oefeningen. Dit is een goed voorbeeld van wat een CAREGiver onder andere doet.

Iedere week met cliënten gezellig naar de markt, vaak kunnen ze nog lekker te voet en/of met de rolstoel, een terrasje pikken ondertussen en daarna thuis nog even napraten en voor we weer gaan, zorgen we ervoor dat ze er weer tegenaan kunnen tot de familie of andere zorg het weer overneemt. Hier hebben we dan ook voldoende tijd voor.

In het verleden heb ik veel verschillende banen gehad. Een baan waaruit ik ook echt voldoening heb gehaald was gezinshuisouder. Twee jongens (kinderen) met een beperking woonden bij ons als in een echt gezin, daarnaast kinderen die in de weekenden bij ons logeerden, dit allemaal samen met onze eigen kinderen en huisdieren (honden, katten, paarden we hadden het allemaal). Deze baan voelde totaal niet als een baan maar ik werkte vanuit mijn hart en dat ervaar ik precies zo in mijn functie als CAREGiver. Je ontvangt zoveel waardering en je kan iemand echt veel geven.

In de jaren dat ik werkzaam ben, heb ik veel uren zorg verleend en niet alleen aan ouderen maar ook aan relatief jonge mensen die erg vroeg de diagnose dementie kregen. Juist bij de jongere mensen ging het pijlsnel achteruit en voor ik het wist spendeerde ik echt veel uren per dag aan meerdere cliënten. Dat was het fijne, want je bouwde een ijzersterke band met ze op en ook met de familie. We probeerde alle wensen van die persoon te vervullen, al was dat soms echt hard werken niks was ons te gek. Toen ik wist dat deze mevrouw niet lang meer te leven had en het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat we er samen op uit konden trekken vroeg ik aan haar of ze nog een wens had die ze graag vervuld zou zien. Ze zei dat ze zo had genoten van die keer dat we samen met de cabrio naar mijn ouders op bezoek waren geweest in die mooie grote tuin dat dit wel haar laatste wens zou zijn om dit nog eens te mogen meemaken! We zijn meteen in de auto gestapt en deze wens vervuld. Je zag haar echt zo genieten en het is in woorden niet uit te leggen hoe goed dit voelde om iemand zoiets te kunnen geven. Bij deze cliënt mochten mijn collega en ik zelfs als enige buiten de directe familie mee naar de begrafenis.  

Bij een andere cliënt heb ik weken mijn uiterste best gedaan over het vertrouwen opbouwen omdat deze meneer door zijn ziekte heel erg boos kon worden over alles, en als je dan het vertrouwen krijgt en je zijn vrouw een aantal uren voor zichzelf kan gunnen en zij jou helemaal vertrouwt met haar man dan geeft dat een heel goed gevoel. Je bent er niet alleen voor de cliënt maar ook voor de familie om hun een beetje te ontlasten maar ook naar hun verhaal te luisteren en ze een beetje te troosten. Dit echtpaar had echt een droomhuwelijk en dan komt deze ziekte op hun pad waardoor hun leven drastisch veranderd.

Ook vind ik het een echt uitdaging om toch gesprekken met iemand te kunnen voeren die dit haast niet meer kan. Zo had ik gesprekken gerapporteerd van een jonge vrouw met de diagnose dementie en de familie las deze rapportages en waren erg verbaasd over het feit dat deze mevrouw toch nog heel veel bleek te weten, het kwam er alleen moeizaam uit. Deze mevrouw heeft ook zelf om euthanasie gevraagd, en dit valt zwaar om als buitenstaander mee te maken maar toch ook heel mooi.

Sinds een weekje mag ik met een andere collega bij de oudste inwoner van Valkenswaard komen helpen, dit is echt een hele eer!

Als ik zou moeten vertellen wat ik het leukste aan mijn werk vind dan zou ik daar geen antwoord op kunnen geven omdat ik zoveel bijzondere momenten ervaar en daardoor niet eens echt een keuze zou kunnen maken. Iedere ervaring heeft zijn eigen bijzondere verhaal.

Aan nieuwe CAREGivers zou ik willen meegeven, blijf jezelf en volg je gevoel. Want alleen dat heb je nodig de rest komt vanzelf. Je rolt vanzelf in iemands leven en in het begin moeten we allemaal aan elkaar wennen, maar als je je gaat verdiepen in een persoon dan kom je tot de mooiste relaties en krijg je het volste vertrouwen. Niet alles overnemen maar de mensen het gevoel geven dat ze zelf de touwtjes in handen hebben en je iets toevoegt in plaats van wegneemt. Je leert op heel veel vlakken en dat houdt niet op want elk persoon is anders. Met humor kom je vaak ook dichterbij en zorg je voor fijne momenten. Onlangs moest ik mijn functie een punt geven, dat was voor mij niet moeilijk en omdat een 10 misschien zo raar stond heb ik deze een 9 gegeven.