Verhaal van een CAREGiver

Ik weet het nog als de dag van gisteren, dat ik voorgesteld werd aan deze lieve bijzondere dame. Ik werd met argusogen door haar
bekeken, en ze vond het maar niks dat ik er was.
Ze had geen hulp nodig, en liet mij dit ook duidelijk merken.

Gelukkig had de KC-er vertrouwen in mij en wist zij dat het uiteindelijk
toch wel een goede match zou zijn tussen mevrouw en mij. Na wat aftasten vanuit beide kanten zijn we nu zover dat, ook al gaat de halve
wereld aan haar voorbij, ze weet wie ik ben wat mijn naam is.

Ze blijft mij ondanks haar dementie uitdagen om haar te blijven “prikkelen”.
Haren wassen mag ik, omdat ik haar vertel dat ik
kapster een leuk beroep vind. Mevrouw laten bewegen, is lekker muziek
aanzetten en dan ga ik als een idioot staan dansen. Ze ligt dan dubbel van het lachen en komt vervolgens van de bank af om even te showen hoe je echt met je heupen draait.

Prachtig om te zien dit allemaal. Ze heeft geen idee wat voor dag het is, en wat er gisteren is gebeurd, maar zet voor haar bekende liedjes op
en ze maakt de zinnen af en er komt een grote glimlach op haar gezicht. Dit soort dingen maakt dit werk zo prachtig om te doen.
Nu is het elke ochtend een dikke knuffel zodra ze opendoet, en het eerste wat ze tegen me zegt is 'gaan we dansen?'

En lieve mensen, dit is om half 8 in de ochtend, dat ik en deze lieve
dame onze heupen heen en weer shaken op muziek van Julio Iglesias tot jawel Frans Bauer en zelfs de Lambada hebben wij geen moeite
mee. Zo begint mijn dag dankzij haar altijd met een LACH!